Vergadercultuur?

Afgelopen maandag had Michelle – de oppervrijwilliger van de ziekenhuisbibliotheek, althans wat de praktische organisatie betreft – een kleine ‘réunion’ georganiseerd. Ik dacht eerst dat dat een gezellige afsluiting van het jaar zou zijn, maar al snel werd ik uit de droom geholpen: réunion betekent gewoon vergadering.

Fransen kunnen jammer genoeg totaal niet vergaderen. Er is geen agenda, er is geen structuur (dat hangt samen) en het ergste van alles: er is geen koffie! Michelle bleek wel een thema te hebben: de bezetting van de equipes vanaf september. Er zijn namelijk wat mutaties: Josette is naar een ander ziekenhuis gegaan omdat zij ons niet aardig vindt, Jacqueline is ziek en komt niet meer terug, Marguerite is 84 en valt steeds om. De laatste keer dat dat gebeurde werd zij door twee grote zwarte ambulancebroeders – zelf is zij 1.54 m en hooggeblondeerd – de bibliotheek ingedragen en heeft ze nog twee weken een blauw tot pimpelpaars gezicht gehad, maar ze weigerde om naar een arts te gaan en wilde zelfs gewoon met de tram naar huis. Daar is natuurlijk niets van in gekomen en met de boekenkar lopen is haar sinds die tijd ook ten strengste verboden. Tot slot Michelle zelf die in september aan hamervoeten of zo geopereerd gaat worden en daarmee maar liefst vier maanden uit de roulatie denkt te zijn. Voor mij een kleine vreugde want sinds Jacqueline ziek is, is Michelle mijn teammaatje en die zeurt de hele middag over achtereenvolgens: de niet ingeleverde boeken (“ze stelen tegenwoordig als de raven”), de lege bedden (verspilling van ruimte), de patiënten die niet willen lezen (“lezen is het grootste goed wat er is”), de patiënten die wel willen lezen, maar geen leuk boek kunnen vinden (“ondankbare honden”), de allochtonen die niet willen lezen (Michelle denkt dat zij het niet kunnen, want zij is een tikje racistisch, meestal als zij een ‘beurre’ zoals de Noord-Afrikanen worden genoemd  in bed ziet leggen, zegt ze: “laat maar, dat is niet de moeite: c’est pas la peine”), de allochtonen die iets literairs willen lezen (“pfft, wat een verbeelding”), de mensen die te ziek zijn om te lezen (“je bent nooit te ziek om te lezen”), de mensen die zeggen dat ze morgen naar huis gaan (Michelle ziet zo dat dat niet waar is), patiënten die liever tv kijken (“zó oppervlakkig”), de verpleging die de kamers schoonmaakt (en dus in de weg lopen), de kamers die toch vies zijn (“goed je handen ontsmetten hoor”) en alles wat zij verder nog tegenkomt en waar zij zich over opwindt. Kortom, ik had mij al voorgenomen om als ik in september nog steeds aan haar gekoppeld ben, naar iets anders uit te zien. Haar hamertenen komen voor mij dan ook als een geschenk uit de hemel.

Uiteindelijk hebben we dus anderhalf uur doorgebracht met de vraag hoe het in september zal gaan qua bezetting. Aangezien Michelle al een aantal weken geleden aan iedereen had gevraagd of zij weer terug zouden komen na de zomer, was dit een herhaling van bekende feiten met als conclusie dat er drie nieuwe vrijwilligers nodig zijn. Verder had ik mij al eerder laten strikken voor het “comité de lecteurs” waarin boeken worden beoordeeld om te zien of we ze aanschaffen voor de blibliotheek. Ook dit gegeven werd afgezegend ter vergadering en na al dit overbodig gedoe, kwam dan eindelijk de taart met champagne op tafel en werd het toch nog gezellig.